small point: kung ako mag-iinterbyu (job interview)...

... gusto kong makitang maglakad ang aplikante papunta sa kantin o papapasok ng planta. Hindi ko i-ha-hire pag mabagal maglakad. Malaki kasi ang probability na pag mabagal maglakad e inuuna ang porma, mabagal mag-isip, mas iniisip ang itsura nya kaysa trabaho, naapektuhan agad sa iniisip ng iba kaysa trabaho, isip masyado image, medyo tamad, medyo di pursigido, medyo teks ang inuuna, at/o medyo di makakarating sa paroroonan agad.

Pero syemps ang mahal ko ay exempted. Kasi ginawa nyang trademark talaga ang kembot. Naririnig naman sa boses at galaw ang kanyang determinasyon (taliwas sa kanyang lakad). Kasama na rin ang konsiderasyon na mas maliliit ang kanyang mag hakbang.

Exempted din ang mga buntis.

Small point: tungkol sa pagsakay sa siksikan na jeep o bus

Ayaw ko nang katabing dumadagan sayo pag biglang kadyot o andar and sasakyan, imbis na humawak sa estribo.

Tignan mo pag sumakay ka ng dyip, sa routine ng pagkokomyut, karamihan ng tao ay nasa kanilang pribadong oras para magmuni-muni. Sa umaga, malamang iniisip nang lahat ang kanilang suliranin sa eskwela (halimbawa pag may eksamen, mga topic na kulang pa sa rebyu) o sa trabaho (mga nakalimutang gawin at kailangan nang tapusin).

Ngayon, pag bigla ibibigay sayo sa iyo ng katabi mo ang bigat nya dahil sa katamarang humawak sa estribo, hindi ba masasayang o ang iyong "train of thought?" Istorbo sa pinakamababawa. Mas nakakabwisit ito kapag nakatayo sa siksikang bus.

Posibleng pasintabi lang siguro kapag ang tao ay maliit at hindi talaga abot ang estribo, may bitbit ang dalawang kamay na di talaga kayang maibaba. o kababaihang iniiwasan naman ang matsansingan. O ang pinakamamahal mo ang dadagan sayo. Dabest yun.

small point: sports vs. work

One good thing about sports is you dont have to advertise and gloat much on what you do in the playfield, at work, you have to understand the politics and art of advertising your achievements so the people who promote you and give you bonus knows...

I heard that call centers have established clear metrics, but, most of us who work in plants in Laguna, Cavite, Batangas... have to understand how to use email, powerpoint, table meetings to lift the personal chair.

Sports as work (e.g. NBA players), including Singing, Acting... are among the few trades that can naturally be loved. I dont believe at face value anyone who says "I love my work!" if he/she does this 8 to 5 (even up to 10pm!) toiling with metals, automotive, semiconductors.

But I can only imagine the attached pressure in pro sports at a certain level. What level? One quick indicator is if the play is televised. Play to win the game; if you lose; how many sleepless nights is it equivalent to erase the pain? Office work, if you fail, even through a major-major personal screw-up, a colleague, you, or your boss can still stand by and defend.

So, along the line of many other conclusions, it all depends on the person in the end. Competitive spirit and natural disdain for office politics? Go boxing. That is if you have the punching talent... if not, wont hurt to understand how to advertise yourself now.