Rallying Point

Isang kolum na naisulat ko siyam na taon na ang nakakaraan. Wala lang, naalala ko lang sa pagkamatay ni Tita Cory.

Tatlo lang ang nasamahan kong rali.

Una, noong Feb 23 at ikasampung Birthday ko. Bandang hapon, nang magyaya sa amin ang kapitbahay naming may dyip papunta sa “Highway 54.” Nagpilit akong sumama, dahil gusto kong makakita ng tangke nang personal. At dahil birthday ko nga, pumayag ang nanay ko at sinabihan na lang kami na huwag masyadong lumapit sa mga sundalo.

Medyo malayo ang pagkakita ko sa mga tangke pero medyo natakot ako (imbes na humanga) nang maimadyin kung gaano karaming tao ang matatamaan sa isang putok lang ng kanyon dahil sandamukal at “sari-sari” talaga ang mga tao. Kumpul-kumpol maski ang mga nangibabaw na madre. Pero tanda ko na kung gusto mo talagang makapunta sa gitna, madali kang makakapunta dahil kahit marami, nagpapadaan ang mga tao.

Nakasingit pa kami katunayan sa isang stage na nagpapaagaw ng nakaplastik na sandwich at Magnolia. Madami, at tuluy-tuloy lang ang itsa ng Chocolait. Nakaagaw ang isang mama sa tabi namin at iniabot sa Papa ko ang supot para sa akin.

Pangalawa naman ang sa SONA ni Ramos nang katatapos lang ng Muroroa (“No Nukes!”) issue noong second year pa lang ako. Naririnig pa kasi noon na hindi raw makukumpleto ang buhay-Peyups nang hindi nakakasama sa isang rali. (Bakit nga kaya hindi ko na naririnig ‘to ngayon?). Sabi ko sa kasama ko, “mag-advance na tayo.” Sabi niya, sige at kami na raw ang mag-buddy. Tumabi kaming dalawa sa isang poste, nagobserba, at nakinig sa mga nagsasalita at kumakanta.

Ah, apat pala kung kasama ang maikling martsa mula Eng’g papuntang Masscomm (para magyaya) at Admin laban sa CPDP.

Panghuli itong nakaraang Anti-Cha-cha sa Makati.

Ngayong halos gradweyt na ako, iniisip ko kung bakit kakaunti at bilang-na-bilang ko pa mandin ang mga nasamahan kong rali. Siguro, sabi ko sa sarili ko, dahil: 1) hindi ko alam ang mga buong detalye ng isyu kaya hindi buo ang loob ko sa pagsama, 2) kulang sa oras dahil iba ang priority ko, 3) humahanap ako kaagad ng resulta maski estimate lang, ‘ika nga ng teknikal na kurso ko, bago ang endeavor; yung mas feasible, dahil gugulan ito ng input na time at kaunting money, at/o 4) wala akong kasama.

Nasa akin siyempre ang I-Was-There pride sa pagkakasama sa “People’s Power”maski ilang oras lang iyon, nakapasan ako nang matagal, at ni hindi ko kilala ng husto kung sino si Ninoy noon. At sa pagpigil marahil ng unconscious na pagkukumpara ko ng bawat rali sa EDSA, ngayon ko lang nakikita na baluktot ang mga dahilan ko.

Hindi diretsong masisisi ang mga 1) o 2) ang problema. Pero sa mga bulgar sa mga talagang nakaaasar na isyu, makasarili na ang mga hindi natitinag. Sa isang mababaw na halimbawa sa CPDP: sinabi noon ni Javier na “bubunutin” daw ang mga building kapag hindi nasunod ang mga mga kasunduan. Pumasok na tanong sa kukote ko: “Ano y’un, buhok sa kili-kili? Yung Citimall nga, hindi pala dapat puros kainan ang nandiyan, may bunutan bang nangyayari?”

Sa Cha-Cha naman, isang mababaw ulit: “pang-masa” raw ang mga prayoriti ni Erap pero ano ito at “urgent” daw ang Cha-Cha para maibenta na sa mga dayuhang negosyante ang Pilipinas. Ano ‘to lokohan?

Hindi pa ba ito maiintindihan? Wala ang mga “manipestong sagot” na ipinambubuska dito ng mga sosi sa mga tibak. Ako mismo’y hindi aktibista. (Hindi ako karapat-dapat sa karangalang ito dahil mas pinili ko ang pamperang kurso at ang grumadweyt ng maaga). Pero hindi naman kailangang maging tibak para sumama sa rali.

Ang isang rali—para sa 3)—ay isang ekspresyon lang, parang kinakausap ang mga dapat makinig. Kapag naliwanagan ang marami tungkol sa isyu, tagumpay ang rali. Walang kailangang mapatalsik (o matepok, para sa akin minsan), pero ultimong parang dyakpat ito.

Para sa 4) naman, totoong maraming mukha ang pamilyar sa bawat rali. Pero sa Makati, halimbawa, mas marami ang bago sa paningin ko. May mga naka-cell pa nga at magagarang jacket nang umuulan na. At totoong mga di-hamak na boyfriend at girlfriend material ang makikilala mo sa rali kung naghahanap ka.

Nakakadismaya lang ang mga nagsasalita sa TV nang walang kakurap-kurap na “matutulog na lang” sila sa bahay—ang mga hindi nakakaintindi ng mga simpleng paliwanag.

At ang mga umaarkila ng bus gamit ang pondo ng estudyante para iligaw ang mga sasakay.

Ma ma se, ma ma sa, ma ma coo sa

You can spend hours reading about Michael Jackson, and profiting from it. It’s the last time to appreciate the art that he produced at least.

The best piece that Ive actually read is from the New Yorker (where the photo is from)

Then this snippet from Esquire.

Not a big MJ guy — never was — but after listening to the nostalgia orgies of the past twenty-four hours, I’m reminded that art can matter. That the stuff of great artists — their songs, their paintings, their books — becomes a part of our lives, and that whether you’re talking about the first time you saw the "Thriller" video or the first time you tried to moonwalk, you’re not really talking about Michael Jackson. You’re talking about yourself. The art is just a marker, allowing each of us to find our way back to some earlier, happier, more carefree version of ourselves. — Richard Dorment

I remember insistently playing cassette 1 of HIStory (the best of portion of that album) in one Pants Sale we did during college, although the hip music during that time was already Duncan Sheik, etcetera. I cant understand why some of my younger younger orgmates cant appreciate any more for example that great blend of a duet I Just Cant Stop Loving You. Now, today, Ive heard the song thrice on radio.

Just considering the variety of sounds and melody of his compositions... Michael Jackson is undeniably a big loss on earth.

Pansisin mo sa MRT o LRT...

Hindi tumatabi o umuusog man lang ang mga kababaihan kapag ikaw ay bababa na. Walang nagpaparaan, deadma. Pag nabangga konti, sisimangot pa. Hehehe.

Kapag natyempo kang nakasakay sa dulong-dulong pinto ng mga panlalake, kita na sa kabilang salamin, ang coaster na pambabae, malilibang ka pagmasdan ang phenomenang ito. Lalo na pag may kasama kang bata o buntis at mapaupo sa ‘reserved’ door (yung sa pinto ng driver), masisiyahan ka talaga.

Bakit kaya ganito? Mas mapag-isip ba ang mga babae at ayaw maiistorbo sa kanilang pagmumuni-muni? Nasanay ba sila na mga lalake ang tumatabi sa kanilang dinaraanan kaya di sila titinag? O asar lang sila sa kapawa nila babaeng katabi at di talaga magbibigay… nagtatarayan ika nga?

Get a fucking cliché and juice it.

In a so-called ‘corporate environment,’ the cliché is all over. Here’s what you are destined to here:

Rough sailing
That proposal will have rough sailing in the Mancom
I actually heard or read this five times today!

There’s also ‘get on board,’ ‘as per memo,’ ‘kindly support,’ ‘this is for your information and heads up,’ and tons of clichéd adjectives. The last two are not actually clichés, but still they are annoying when you read it once a day. And some people feel that adding these things professionalize their email or justify their paycheck. Some might subconsciously count this wielding of cliché as a skill for promotion.

Then there’s also to the tendency to ‘acronimize’ everything… I didn’t know that CBA today means Cost Benefit Analysis. And then the stupid practice to acronimizing even names. Action: JPQ instead of just writing Action: Jim. I understand that this was devised so we avoid using Sir/Mam in every name, but even then there is S’JPQ that must be written—S’ for Sir. So no savings at all. Watdapak.

It's not going to stop...

These things I know:
--in a department of 40+, there are destined to form subgroups, small islands...
--and there will be friction between these subgroups, tremors between these small islands.
--1015PM, i am still here pounding the keyboard, and nothing will change
--must be a good soldier when given clear directions... then slip in some of your own directions that makes you happy of makes life easy for you when there's a chance.
--it's not going to stop... 'til you wise up.

Hudapak: Chino Trinidad

"Isa na naman pong pang-Motolite matagalan round!"

"Hindi man lang po pinagpawisan si Manny... [mayamaya]... may galos si Manny sa kaliwang mata."

"Hayan hayan binabanatan na ni Manny... hayun nasuntok si Manny!"


Isang rason kung bakit ayaw na ayaw kong manood nang boksing na ang komentaryo ay sa Pilipino. Langya. Mag-retire ka na nang maaga Chino Trinidad.

Paglubog ng araw sa Boracay

Kumpara sa Bohol, Palawan, Cebu, Puerto Galera, iisa lang siguro ang unque na magugustuhan sa Boracay. Iyon ay ang sunset.

Hindi remarkable ang beach na ito kumpara sa iba, lalo na kung hindi ka naman mahilig sa gimik, party, nightlife, shopping eklat sa beachfront, toma sa buhanginan, at sa maraming taong naglalakad, nagsisiksikan, at nagkakatrapik pa minsan sa sidewalks sa pampang (yung sa parting may matigas buhangin na area).

Pero ang paglubog ng araw sa lugar na ito nang Pilipinas ay pambihira talaga. Napakagandang magpicturean ditto. Lalo na kapag gusto mong gamitin ang sunset mismo bilang background… kailangan nga lamang marunong ka gumamit nang tamang timpla nang fill flash sa dslr.

Hindi ko pa rin master ito, pero subukan mo lang ding kunan nang naka-daylight or shade ang white balance ng camera mo (maski point and shoot), makikita mo ang magandang paghahao nang orange at yellow ng langit. Nakakapayapa nang utak. At superb, ika nga.

Weird sa isang lamay

Nagpunta kami sa isang lamay nang biyenan nang isang kaibigan. Hindi namin ganuon ka-close ang napangasawa nang kaibigan, gayundin ang tatay nya na namatay. Pero naging prinsipyo ko na na hanapan nang oras at puntahan ang lahat nang lamay kapag nainform na may namatay. Pinakamahirap mahindian ang lamay sa lahat (mas mahirap kaysa betdey, binyag, atbp).

Pero sa lamay mismo dalawa ang napansin kong medyo weird yata.

Ang una ay itong tatangnan nang pangalan ng yumao... mga putol na kamay! Morbid.

Pangalawa, ang mga kamag-anak ay nagpapa-group picture sa gilid nang ataol. At nakangiti lahat. Kulang na lang mag peace sign. Kakaiba.

I-Witness's Bests Volume 4 Launching

Bweno, nagpunta kami sa launching nang ika-apat na koleksyon nang I-Witness Docu sa Powerbooks nuong nakaraang Sabado. Nanduon ang apat na documakers na sina Kara David, Howie Severino, Sandra Aguinaldo, at Jay Taruc.

Alam naming magaganda humabi nang docu ang apat na ito. Masyado lang talagang gabi kung ipalabas ang programa sa siyete (sadya rin kaya dahil mature ang tema nang mga topic?) kaya hindi masubaybayan. Pinanood din namin agad ang apat na docu na nasa dvd--tig-isa-isang sampol bawat writer, mula sa walo na kasama sa koleksyon. At ito ang mga inisyal na reaksyon:

Mahusay talaga si Howie Severino. Nuong una pa lang mapanood ko sya sa Probe Team at sinusundan kung pano sumisipsip-tae ang mga tao ni Malabanan, at kung saan sana nila itatapon ang nasipsip na isang trak, bumilib na ako. Marunong talaga sya humabi nang isang buong docu na interesante. Siguro, mula pa lang sa pamimili nang topic at mga transition, bago pa man magsimula ang shoot, maayos na maayos na agad ang balangkas nya nang doku. Gayundin, nakakabilib na halos matatas na ang kanyang pag-na-narrate sa Filipino, mula sa pagka-fluent noon sa Ingles, sa Probe!

Si Jay Taruc naman ay mukhang nalilinya sa paglalathala nang kahirapan at papgpunta sa malalayo at liblib na probinsya para makagawa nang dokyu. Kitang kita mo ang kanyang interesanteng mukha nang pagkaawa habang nakikinig sa kwento nang kanyang subjects. Kung iisipin mo kung pano rin sya umakyat nang bundok para makuha ang istorya, humawak nang camera habang naglalakad, sumikap na makakuha nang magagandang anggulo, sumikap makakuha nang maayos na footages na pwedeng iedit at i-ayon sa maayos na daloy ng dokyu... mapapasaludo ka rin!

Ang forte naman ni Sandra Aguinaldo ay ang mas parang girl next door na mahusay magkwento nang mga temang may kurut sa pusu. Sya siguro ay pinakamagaling sa apat sa pakikipag-usap lalo sa mga ordinaryong tao, Parang ganadung-ganado ang kanyang mga iniinterbyu kapag nagkekwento sa harap nya. Madalas nakangiti si Sandra habang nagtatanong, o kaya'y parang nakikipagtsimisan. Nandoon naman ang simpatiya sa subject sa mukha pag malungkot naman ang tinatanong.

Samantalang si Kara David ay hindi dapat nagparetoke nang mukha. Nakakadistract ang kanyang bagong ilong, cheekbone (atbp?). Para tuloy nawawalan nang integridad ang kanyang temang-immersion na mga dokyu (halimbawa ang mamuhay at magtrabaho kasama ang mahihirap) Bakit ba kailangang magpaayos nang mukha kung wala namang problema. Isa syang mamamahayag, hindi mananayaw sa SOP.

Isa pang learning: dapat dalhin na parati ang dslr kapag pupunta sa ganitong mga event.

Blogging a blogback

And so I have a new job, new place, new company

Even have a new laptop which initially annoys me with the switched Fn and Ctrl button (why does Lenovo has to go against the dominant order of Dell, et al?).

New office (from a Science Park in Laguna to a building in Ortigas), new corporate culture. What's so different from an 'engineering-dominated' semicon company to 'corporate'? well, at the shallowest, you have all the brand clothes that you have to adapt with, the waiting for elevators that you have to live with, and the inglisero/inglisera (with the proverbial trying hards) that you have to do your best not to squirm at, cubicles that you have to hole in for 9 hours minimum.

Anyway, I go back to my thesis that only Artists and Athletes love their job. Everyone else treats work as WORK.


Nice to be able to write in this blog again. I continued writing on my moleskine (in the picture). I hope to transfer some of those snippets... as I edit them to a decent narrative.